In deze blog wil ik je graag vertellen hoe mijn bijna-doodervaring van tien jaar geleden mij heeft geholpen om een betere mama, partner, ondernemer en leidinggevende te worden. Ik hoop dat mijn boodschap jou mag inspireren om een leven te leiden van meer intense vreugde, betekenis en verbinding. Lees zeker tot het einde en ontdek mijn geschenk speciaal voor jou.

Het begon allemaal op een wijd strand in Noord-Frankrijk. Dat eindeloze zicht, een knalblauwe hemel, het ruisen van de zee, golven die aan en af rollen, meeuwen die schreeuwen; en dan de geur van zeewier… Het zag er allemaal zo perfect uit. Ik was trots op mezef dat ik alles zo goed gepland had, het paste allemaal perfect in mijn drukke schema als ondernemer.

Schuldgevoel
Ik zou eindelijk wat tijd maken voor mijn dochter van 14.
Dat was nodig, want ik voelde me al langer schuldig dat ik er te weinig was voor haar. Mijn familie verwijtte me dit ook al jaren. Bovendien had ik altijd zo’n hoge verwachtingen ten opzichte van haar, dat ik er niet altijd even goed in slaagde om echt verbinding te maken. Nu ze er nog een broertje bij had van 2 jaar oud waar ze helemaal niet om gevraagd had, werd dat er niet gemakkelijker op.

Drie dagen van thuis weg, drie dagen alleen met mijn dochter, dat moest wel voldoende zijn om terug wat dichter bij haar te staan. En om haar droom waar te maken. Ze wilde immers zo graag samen met haar mama nog eens gaan paardrijden en vrij galopperen op een strand.

Eindelijk een droom die ik kon waarmaken
En dat deden we dus ook. We schreven ons in voor een groepsrit met paarden in cowboyoutfit en ‘Western Style’ – iets wat we nog nooit gedaan hadden. We reden op onze paarden door een bos om dan nadien op een eindeloos strand terecht te komen. Mijn blik gleed af naar mijn dochter Michaëla, ik kon zo haar intense vreugde voelen. Eindelijk had ze haar mama voor haar alleen.

Nog voor ik mijn paard aanspoorde om in galop te gaan begon het vanzelf te rennen. En harder te rennen… wauw wat een galop! Maar al gauw brak het angstzweet me uit, het paard begon nog sneller te rennen. Ik geraakte verder en verder verwijderd van mijn dochter en de groep. Mijn paard wilde blijkbaar de eerste zijn.

Geen controle meer
Tot ik besefte dat ik geen controle meer had over mijn paard. Wat het extra moeilijk maakte was dat ik de Western Teugels niet gewend was. Al gauw verloor ik mijn stijgbeugels en was niet in staat om via die teugels het paard te besturen. Ondanks mijn getrainde benen wist ik dat ik het niet lang meer zou uithouden…

Plots besefte ik dat dit misschien de laatste seconden van mijn leven konden zijn. Verschillende doembeelden flitsten door mijn hoofd; mijn zoontje Tim van twee die zijn mama nog nodig had, mijn man die nu thuis alleen de zaak moest rechthouden, mijn dochter waarmee ik nu zoveel plezier had willen beleven, onze medewerkers, …

Hoe dom kon ik ook zijn? Om het zo ver te gaan zoeken met het idee dat ik op die manier de relatie met mijn dochter zou versterken? Waarom had ik niet gewoon thuis wat meer aandacht aan haar besteed?

Mijn leven dreigde vroegtijdig te eindigen…
Het paard rende nog sneller en sloeg nu letterlijk op hol.
Het ganse gebeuren dreigde af te stevenen op een film met een droevig einde.
Ik moest dringend iets doen, ik moest een beslissing nemen… in minder dan een seconde gingen er twee gedachten door mijn hoofd. Ik keek voor mij uit… het strand was oneindig lang. Dan keek ik naar beneden.
Mijn stijgbeugels bengelden naar alle kanten, ik geraakte er onmogelijk met mijn voeten  terug in.
Ik had maar twee mogelijkheden:
Ofwel zou ik proberen om er op te blijven zitten, nog even vol te houden en hopen dat het paard tot stilstand zou komen. Of ik zou het risico nemen om er gecontroleerd af te springen…
Ik koos voor het tweede scenario…

Beschermengel
Ik keek naar de grond, zag geen rotsen, sprak een kort gebedje uit en sprong.
Nog geen seconde later voelde ik het zand onder mij. Het eerste wat door mijn hoofd ging was, ‘ik moet terug rechtstaan’, en liefst zo snel mogelijk.
Zonder verder na te denken probeerde ik terug recht te komen.
En ja, daar stond ik dan op het strand helemaal alleen.

Ik kon me niets meer herinneren…
Ik wist niet meer wie ik was, waar ik was, niets…
Ik wist enkel dat ik van het paard gesprongen was en dat ik zo snel mogelijk terug moest proberen recht te staan om te zien dat ik niets ernstigs had.

Ik keek naar mijn lichaam, ik was in shock maar alles voelde ok. Ik beefde helemaal.
Mijn tok was ingedeukt… ik moet dus een felle klap op mijn hoofd hebben gehad.
Ik kreeg het erg benauwd omdat ik me niets meer kon herinneren.

In de ziekenwagen kwam alles terug. Ik besefte dat ik door het oog van de naald gekropen was, dat ik een beschermengel moest hebben.

Nadat ik van de eerste shock bekomen was, verliep het herstel vrij vlot. Wat kneuzingen hier en daar maar die genazen vanzelf. Maar in mijn hoofd en in mijn hart was er wel iets veranderd. In de periode erna heb ik een hele bijzondere band opgebouwd met mijn dochter.
Zij besefte dat ze haar mama bijna kwijt was en ik heb geleerd om mijn hoge verwachtingen die ik had ten opzichte van haar om te buigen naar momenten van dagelijkse verwondering en dankbaarheid.

Aanmoediging en appreciatie
Wat ik vooral geleerd heb is om de juiste taal te spreken met haar.
Om haar te waarderen voor al die kleine goede dingen die ze in haar draagt, om deze te leren zien en benoemen, om dankbaar te zijn voor dit mooie wonder.

Ik beseft dat ondanks al mijn goede bedoelingen het in het verleden niet gelukt was om ‘echt’ verbinding met haar te maken. Gewoon omdat ik me in de eerste plaats focuste op wat fout ging en omdat ik niet op de juiste manier mijn waardering ten opzichte van haar uitte. Ik had een op hol geslagen paard nodig gehad, om dat te beseffen…

Net dezelfde situatie doet zich voor in het bedrijfsleven.
Heel wat medewerkers ervaren vandaag door de gezondheidscrisis onzekerheid, angst, frustratie… Zij weten niet wat er gaat komen, ze ervaren heel wat stress in hun dagelijks leven. Het is net dan dat mensen meer waardering en aanmoediging nodig hebben. Niet als alles goed gaat. En hier slaan wij als leidinggevenden vaak de bal mis. Net nu zijn die momenten van verbinding belangrijker dan voordien. Het is nu dat wij hierop moeten inzetten.

Intussen is onze dochter 24 jaar en werkt ze al twee jaar bij ons in het bedrijf.
Ik ben heel erg trots op haar. Wij hebben samen een lange weg afgelegd.
En nog elke dag leer ik bij hoe ik onze bijzondere maar ook soms fragiele band kan versterken. En geloof me vrij, dat is niet altijd zo gemakkelijk als je ook professioneel samenwerkt.

Wat ik geleerd heb
Maar uiteindelijk heeft deze crisis voor mij geleid tot nieuwe inzichten.
Namelijk oog hebben voor de goede dingen die elke mens in zich draagt ondanks dat het niet altijd loopt zoals je wil. Dat geldt voor mijn dochter, maar evenzeer voor elke medewerker in onze organisatie.

Ik ben me ook bewust geworden om stil te staan bij de signalen die het Universum me continu geeft. Om ze te leren zien en ze op de juiste manier te interpreteren.
En ik moet zeggen dat ik al heel wat signalen heb gekregen, alleen heb ik ze in het verleden vaak genegeerd. Het Universum gaf me het signaal om af en toe te stappen in plaats van hard te rennen. Om tijd te maken en een pauze in te lassen, om dankbaar te zijn en het mooie te zien dat zich rondom mij ontvouwt.

Mijn wens voor jou
Dat is wat ik ook jou wens. Dat de crisis waar je misschien momenteel doorgaat je mag helpen om nieuwe inzichten te krijgen en zo mooie momenten van verbinding te maken met je medewerkers of collega’s, maar ook met je partner en kinderen.
Dat je elke tegenslag ziet als een opportuniteit of herkansing die het leven je geeft om het de volgende keer beter te doen en een sterkere sociale band te creëren. Dat je oog hebt voor de signalen die het Universum je geeft.

Ik ben dankbaar dat ik een beschermengel heb en dit alles heb overleefd.

Ik ben dankbaar dat ik deze kans krijg.
Zodat ik elke dag verder aan mezelf mag werken, zodat ik verder mag groeien.
Op weg naar een meer begripvolle mama, een meer geduldige baas en een meer liefdevolle partner.

Nathalie Arteel
Leading Angel Arteel Group

Dit aanbod is geldig tot 1 september.